AΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ

 

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

Η αριστοκρατία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες, όπως τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, οι οποίοι τον χρησιμοποίησαν, για να περιγράψουν ένα σύστημα, όπου άρχοντες θα γίνονταν μόνο οι καλύτεροι από τους πολίτες, που επιλέγονταν μέσω προσεκτικής διαδικασίας επιλογής. Πρόκειται, για μια ισχυρή κοινωνική τάξη που αποτελούταν από ευγενής - άριστους, άρχοντες και αυτοκράτορες με υψηλό κύρος και πλούτη. Επίσης, κατάγονταν από πλούσιες και αριστοκρατικές οικογένειες, οι οποίες ασκούσαν μεγάλη επιρροή στα πολιτικά δρώμενα και κατείχαν μεγάλη εξουσία. Η ιδέα της αριστοκρατίας εξαπλώθηκε ευρέως σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πρώτη φορά που  εμφανίστηκε ήταν περίπου στα μέσα του 9ου-10ου αιώνα στον Μεσαίωνα.

Εκείνη την εποχή οι αριστοκράτες δεν ξεχώριζαν μόνο για τη δύναμή και την εξουσία τους αλλά και για την κομψή και εντυπωσιακή εμφάνισή τους. Συγκεκριμένα, η ενδυμασία τους όπως φαίνεται και στην εικόνα ήταν επιβλητική, καθώς φορούσαν πλούσια ρούχα από υφάσματα υψηλής ποιότητας. Ακόμη,  οι γυναίκες φορούσαν πλούσια κοσμήματα τα οποία τόνιζαν το σύνολό τους που έδειχνε τη δύναμή τους.

Επίσης, εκείνη την εποχή οι αριστοκράτες εκπροσωπούσαν έναν τίτλο που τους απέδιδε ο αυτοκράτορας, όπως κύριος, δούκας, βαρόνος, λόρδος και άλλους. Όσον αφορά την εκπαίδευσή τους, είχαν λαμπρή μόρφωση. Συζητούσαν για επίκαιρα γεγονότα που συνέβαιναν εκείνη την περίοδο, για την ιστορία, την λογοτεχνία και την πολιτική. Οι αριστοκράτες έπρεπε να μαθαίνουν μουσική, δηλαδή να τραγουδούν, να παίζουν ένα μουσικό όργανο, αλλά και να κατανοούν και άλλες κατευθύνσεις της μουσικής, συμπεριλαμβανόμενης της κλασσικής και της μεγάλης μπάντας.

Το νέο αυτό πολίτευμα επιφυλάσσει πολλές αλλαγές, καθώς λειτουργεί με ένα διαφορετικό τρόπο που αλλάζει όλες τις συνήθειες.  Επομένως, η αριστοκρατία εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και επηρέασε σημαντικά την καθημερινή ζωή τις αστικής τάξης, καθώς εμφανίζει νέες και διάφορες μεταρρυθμίσεις.

Μ. Σ. 

 

                   

Ας βγούµε στη σκηνή!

Όλοι οι άνθρωποι – ή τουλάχιστον το µεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων – δίνουν µια αέναη, εσωτερική, αθόρυβη και άλλοτε πιο θορυβώδη µάχη µε το στρες, το άγχος και την πίεση της καθηµερινότητας. Θα µπορούσαµε άραγε να αναγνωρίσουµε τα συναισθήµατα αυτά σε έναν τραγουδιστή ή καλλιτέχνη ο οποίος φαίνεται να είναι απόλυτα χαλαρός και χαρούµενος όσο βρίσκεται στη σκηνή και µας ψυχαγωγεί, µας προβληµατίζει ή µας συγκινεί. 

Είναι 28 Ιουνίου του 2012, μερικές ώρες πριν μια ακόμα συναυλία του Αλεξ. Όλα είναι έτοιμα και τίποτα δε πρόκειται να πάει στραβά. Το έχει κάνει τόσες φορές άλλωστε, και πάντα ο κόσμος διασκεδάζει το ίδιο, αφού όλοι ξέρουν πόσο ταλαντούχος καλλιτέχνης είναι. Αν όμως ήξεραν πως ο Αλεξ, ο τραγουδιστής που τόσο αγαπούν, έχει άσθμα και θα μπορούσε από στιγμή σε στιγμή μια κρίση άσθματος να του στοιχήσει την ηρεμία και την ψυχραιμία που τόσο παλεύει να διατηρήσει ώστε να κάνει το καλύτερο δυνατό, για να διασκεδάσει τον κόσμο που ανυπομονεί να τον δει, θα μπορούσαν να διακρίνουν τα ψήγματα αμηχανίας στην συμπεριφορά του Αλεξ, καθώς δεν έχει συνέλθει πλήρως και θα μπορούσε να διακόψει από στιγμή σε στιγμή για να ανακάμψει από το χτύπημα του άσθματος. 

Ήταν χειρότερα αυτή τη φορά. Ο Αλεξ χρειάστηκε αρκετή ώρα για να επανέλθει στην φυσιολογική του κατάσταση και δεν ήταν εύκολο. Δεν ηταν εύκολο να ανασάνει. Και γινόταν ακόμα χειρότερο κάθε δευτερόλεπτο που σκεφτόταν πως θα απογοητεύσει τους χιλιάδες θαυμαστές του γιατί δεν θα τραγουδήσει τόσο καλά ή ακόμα χειρότερα γιατί θα ματαιωθεί η συναυλία του. Πως θα μπορούσε να μην απογοητεύσει όλο αυτό τον κόσμο; 

«Ει, Αλεξ, σύνελθε!», του είπε ο Μπομπ, όσο του έδινε τον αναπνευστήρα του. «Όλα θα πάνε καλά» 

Ευτυχώς ήταν εκεί ο Μπομπ και ο Ντίνο. Η παρουσία τους τον έκανε να νιώθει καλύτερα. 

«Δε σε σταμάτησε ποτέ, και δε πρόκειται να σε σταματήσει τώρα. Όλος αυτός ο κόσμος περιμένει εσένα, και ποτέ δεν τους έδωσες την παραμικρή αφορμή να θεωρήσουν πως δεν ήσουν αρκετά καλός»

 Όμως αυτό πίεζε τον Αλεξ. Η κρίση υποχωρούσε και η αναπνοή του επανήλθε όμως τον είχε κυριεύσει το άγχος. Αν δεν το είχε κάνει τόσες φορές, θα έτρεμε σα το ψάρι. 

Σε λίγο θα έβγαινε στην σκηνή. Ο κόσμος ζητωκραύγαζε και περίμενε να δει τον Αλεξ να τα δίνει όλα. Ήταν αποφασισμένος μα τρομαγμένος. Ήξερε να το κρύβει καλά, αλλά αυτό δε μπορούσε να του εγγυηθεί την επιτυχία. Πως θα τραγουδούσε ενώ πριν λίγο δε μπορούσε να αναπνεύσει; Και αν… Μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ τις σκέψεις του Αλεξ, γιατί δε χρειάζεται. 

Είτε η συναυλία ήταν επιτυχημένη, είτε υπήρχαν ψεγάδια από το άσθμα στην φωνή του Αλεξ, κανένας δε θα το καταλάβαινε, γιατί του είχε συνεπάρει η μαγεία της μουσικής. 

Αυτό που θα έπρεπε να µας µείνει από την ιστορία του Αλεξ, είναι πως µερικές φορές η ζωή µπορεί να είναι απρόβλεπτη και να µας φαίνεται πως συνωµοτεί εναντίον µας. Όµως αυτό δε πρέπει να µας σταµατάει. Είναι πιο χρήσιµο το να αποτύχουµε από το να µην προσπαθήσουµε. Ας ακολουθήσουµε λοιπόν όλοι το παράδειγµα του Αλεξ, και, ας αφήσουµε το άγχος να µη µας αποτρέψει από το «να βγούµε στη σκηνή» και να δώσουµε τον καλύτερό µας εαυτό για να πετύχουµε τον στόχο µας.

Χ. Λ. 

Άσπρο-μωβ πουκάμισο 

Ένας άντρας με πεταχτά μαλλιά, μούσι, με άσπρο-μωβ πουκάμισο παίζει βιολί. Χαμογελάει, κρατάει το δοξάρι. Νιώθει παθιασμένος, όταν παίζει μουσική. Είναι χαρούμενος και φαίνεται, σαν να κλαίει, γιατί κάνει κάτι που του αρέσει και τον βλέπει όλος ο κόσμος. 

Ιδρώνει. Τα μαλλιά του είναι πορτοκαλί, μαύρα - ανάλογα με το πώς πέφτει ο φωτισμός. 

Έχει στην κατοχή του ένα μαύρο αμάξι. 

Δε μου αρέσει η μωβ μπλούζα, που φαίνεται έτσι, γιατί έριξαν κρασί επάνω του, αφού άρχισε η συναυλία του. Ένας εχθρός του το έκανε, δεν του άρεσε ο τρόπος που έπαιζε και επειδή ζήλευε το ότι ηταν διάσημος. 

Η διασημότητα φέρνει άγχος, γιατί εμφανίζεται κάθε μέρα και τραγουδάει ποντιακά. 

Δεν έχει χρόνο για την οικογένειά του. Είναι κουρασμένος, επειδή παίζει πολλή ώρα. 

Αυτή τη φορά, δεν είχε κουρδίσει καλά το βιολί του, με αποτέλεσμα να κοπούν κάποιες χορδές.

Χ. Ζ., Φ. Γ., Γ. Κ.

 

Όταν γνώρισα τον Brandon Boyd

Επιτέλους ήρθε η μέρα που περίμενα όλη μου τη ζωή. Η μέρα που έγινα επιτέλους δεκαέξι. Μια ζωή άκουγα ότι είναι η καλύτερη ηλικία. Τα προηγούμενα χρόνια σχεδίαζα αυτή τη μέρα λες και ήταν η πιο σημαντική μέρα όλων των εποχών. 

Όταν έφτασε όμως εκείνη η μέρα δεν ένιωσα να άλλαξε κάτι, ήμουν η ίδια. 

Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα αλλά σαν παιδί που ήμουν κάτι μέσα μου ήλπιζε.  Εν τέλει έκανα ότι κάνω κάνω κάθε χρόνο εκείνη τη μέρα. Βγήκα με την με την καλύτερη μου φίλη και πέρασα όλη τη μέρα μαζί της. Είπαμε αστεία, γελάσαμε, είδαμε ταινία, ακούσαμε μουσική και το κυριότερο περάσαμε καλά. 

Καθώς γύρναγα σπίτι μετά από μια υπέροχη μέρα έλεγα στον εαυτό μου: "Πάλι τα ίδια και τα ίδια, τώρα θα γυρίσω σπίτι και δεν θα κάνω τίποτα". Όμως μόλις μπήκα σπίτι με περίμεναν όλοι με μια τούρτα και έναν φάκελο. Ξαφνιάστηκα λίγο με τον φάκελο γιατί η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά μου δίνουν στα γενέθλια μου κάτι τέτοιο.  

Σβήνω λοιπόν τα κεράκια και κάνω την ευχή που κάνω κάθε χρόνο. Να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. 

Μετά ανοίγω τον φάκελο και μόλις βλέπω τι περιέχει ο φάκελος αρχίζω να κλαίω. Ήταν δύο εισιτήρια για την συναυλία του Brandon Boyd. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και μόλις έμαθα για την συναυλία που θα κάνει ήταν σχετικά αργά και δεν πρόλαβα να αγοράσω εισιτήριο. Όμως οι γονείς μου είχαν ήδη αγοράσει δυο και μου το κράταγαν για έκπληξη. 

Η συναυλία θα γινόταν στην Ισπανία και δύο μέρες μετά από τα γενέθλιά μου. Οπότε μαζί με τους γονείς μου είπαμε να πάμε την επόμενη να δούμε και την πόλη και να κάτσουμε τρεις μέρες.

Και έτσι έγινε. Την πρώτη μέρα γυρίσαμε όσα ποιο πολλά μέρη μπορούσαμε. Πήγαμε σε μουσεία,  σε πανέμορφα πάρκα και φυσικά σε πολλά μαγαζιά.

Την δεύτερη μέρα ήταν η συναυλία. Ήμουν τόσο χαρούμενη που ήμουν εκεί. Έκλαιγα από την χαρά μου. Όταν τελείωσε η συναυλία πήγα στο καμαρίνι του για να τον γνωρίσω και από κοντά. Ήταν υπέροχος άνθρωπος, με αγκάλιασε και μετά του έδωσα ένα μικρό δωράκι που έφτιαξα για αυτόν. Ήταν ένα βραχιόλι. Είχα άγχος για αν θα του άρεσε ή όχι.  Μόλις το είδε άρχισε να χαμογελάει και μετά με αγκάλιασε για ακόμα μια φορά. Ήταν υπέροχο αυτό το συναίσθημα.

Την τρίτη μέρα δεν κάναμε και πολλά. Ήταν η μέρα της επιστροφής. Όταν γύρισα ένιωθα τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν σχεδόν όλη μέρα. 

Εκείνα τα γενέθλια ηταν τα καλύτερα που θα είχα έως τότε.

Τ. Κ. 

 

Λίγες σκέψεις με αφορμή τη φωτογραφία της Zaz

Μια επιτυχημένη τραγουδίστρια δίνει συχνά συναυλίες με την μπάντα της. Τα Σαββατοκύριακα τραγουδάνε ίσως όλοι μαζί σε καφετέριες και μπαρ. Ακόμη κι αν έχει οικονομικά ή οικογενειακά προβλήματα, με το τραγούδι ξεχνιέται και τα αφήνει όλα πίσω της. Μπορεί να μην κερδίζει πάντα πολλά χρήματα από τη δουλειά της, αλλά τουλάχιστον το χαίρεται. Πάνω στη σκηνή έχει στην αρχή ανυπομονησία και άγχος για το πώς θα πάει, αλλά μετά της φεύγει, γιατί διασκεδάζει και αισθάνεται χαρά.

Στην μπάντα είναι τρία ακόμη άτομα, όλοι τους πολύ δυνατοί και προσπαθούν για το καλύτερο. Μπορεί να μην κερδίζουν πολλά απ’ τη δουλειά τους, αλλά είναι κάτι που αγαπάνε κι αυτό έχει σημασία.

Επειδή τα οικονομικά μιας τραγουδίστριας δεν είναι πάντα καλά, αναγκάζεται να κάνει και άλλη δουλειά το πρωί. Ίσως τραγουδά σε καφετέρια και το βράδυ πάλι σχεδιάζει διάφορα με την μπάντα.

Το να τραγουδάς μπροστά σε πολύ κόσμο είναι αγχωτικό και διασκεδαστικό ταυτόχρονα. Σημασία έχει όμως να αγαπάμε πάντα αυτό που κάνουμε και να μην το κάνουμε από υποχρέωση. 

Α. Ε.

Τα κατάφερα μόνος!

Από μικρός είχα το όνειρο μου να γίνω τραγουδιστής. Αυτό δεν ευχαριστούσε κανέναν από την οικογένεια μου, γιατί όλοι πίστευαν πως θα καταλήξω μπλεγμένος με διάφορες ιστορίες. Έχω όμως δεν άλλαζα γνώμη. Όταν έλειπαν οι γονείς μου από το σπίτι, φορούσα τα ακουστικά μου και τραγουδούσα. Ακόμα και στο σχολείο, πολλές φορές την ώρα του μαθήματος έγραφα στίχους. Δεν ήμουν από τους καλύτερους μαθητές, αλλά δε με απασχολούσε. Προσπάθησα να πείσω τους γονείς μου να με γράψουν σε μαθήματα  φωνητικής, αλλά ήταν μάταιος κόπος. Έτσι πήρα την απόφαση να το κάνω μόνος μου.

Τα χρόνια πέρασαν και με τον καιρό γινόμουν καλύτερος. Μαζί με κάποια άλλα παιδιά είχαμε οργανώσει ένα γκρουπ, παίζαμε μουσική και τραγουδούσαμε. Είχα τον ρόλο της φωνής. Παίζαμε έξω στον δρόμο για την πλάκα μας, αλλά εγώ το έβλεπα πιο σοβαρά από όλους και έτσι με ένοιαζε περισσότερο το πώς ακουγόμαστε. Μια μέρα πέρασε ένας περαστικός και μας άφησε κάποια χρήματα μέσα στην θήκη της κιθάρας. Τότε ήταν που όλοι το πήραν πιο σοβαρά και το είδαν πλέον σαν επάγγελμα.

Κάθε μέρα βγαίναμε έξω και τραγουδούσαμε περιμένοντας την τύχη να μας χαμογελάσει και να ξαναπεράσει κάποιος περαστικός που θα μας αφήσει φιλοδώρημα. Με τις μέρες, όλο και περισσότεροι άφηναν τα χρήματά τους σε εμάς. Μετά το τέλος της μικρής συναυλίας που δίναμε, πηγαίναμε να φάμε και όσα περίσσευαν τα μοιράζαμε. Οι γονείς μου δεν ήταν περήφανοι γι’ αυτό, αλλά ήταν ευχαριστημένοι που έβγαζα χρήματα ακόμα και με αυτόν τον τρόπο.

Ξεκίνησα να τραγουδάω στο δωμάτιο μου, μετά στους δρόμους και τώρα έφτασε η στιγμή για την μεγάλη συναυλία. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω τόσο ψηλά. Ανέβηκα στη σκηνή και με δάκρυα άκουγα τους θεατές να χειροκροτάνε γεμάτοι ζωντάνια. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα και αυτό που με ένοιαζε πιο πολύ ήταν ότι τα κατάφερα μόνος.

Δ. Κ. 

Η συναυλία που μου άλλαξε τη ζωή 

Πριν ένα χρόνο ο μπαμπάς μου μου έκανε μια έκπληξη. Έκλεισε εισιτήρια, για να πάμε στη συναυλία του αγαπημένου μου τραγουδιστή Dave Gahan. Όταν μου το είπε χάρηκα πολύ. Η συναυλία θα γινόταν στη Θεσσαλονίκη σε ένα ωραίο μέρος ένα μήνα αργότερα.

Ύστερα από ένα μήνα ξεκίνησα για τη συναυλία. Όταν έφτασα, αυτό που αντίκρισα ήταν καταπληκτικό. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες με κόσμο. Σε ένα τέταρτο, οι προβολείς της σκηνής άναψαν. Στη σκηνή εμφανίστηκε ο τραγουδιστής. Σε πέντε λεπτά ο ντράμερ άρχισε να παίζει. Τον ακολούθησε ο κιθαρίστας. Ήμουν ενθουσιασμένη, γιατί το τραγούδι τέλειωσε δέκα λεπτά αργότερα. Οι θεατές τον χειροκρότησαν με μανία. Ο τραγουδιστής συνέχισε να τραγουδάει και τα όργανα ακούγονταν πολύ δυνατά.

Η ώρα περνούσε και η συναυλία σιγά-σιγά τελείωνε. Είχαμε περάσει υπέροχα, βλέπαμε γύρω μας κόσμο γεμάτο χαρά, ο χώρος είχε γεμίσει με τις φωνές του. Μπήκαμε στο αμάξι και φύγαμε.

Το επόμενο πρωί έψαξα και βρήκα αρκετές πληροφορίες για αυτόν, για τη ζωή του, για τις συναυλίες του, για το πώς ξεκίνησε το τραγούδι και άλλα πολλά. Μου αρέσει αυτός ο τραγουδιστής! Σίγουρα θέλω να μάθω ακόμη περισσότερα για αυτόν και να ξαναπάω σε συναυλία του.

Γ. Τ.