ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η παράδοση είναι η ταυτότητα μιας χώρας, αλλά και κάθε τόπου ξεχωριστά. Κάθε τόπος έχει την δική

 του παράδοση. Ήθη, έθιμα, μουσική ακόμη και η ενδυμασία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως η

ξεχωριστή παράδοση ενός τόπου.

Η παράδοση αλλάζει από τόπο σε τόπο και είναι μια πληροφορία που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. 

Αυτό επιτυγχάνεται μέσω τη γλώσσας, προφορικής είτε γραπτής, αλλά και μέσω συμπεριφορών, 

αντιλήψεων και ιδεών. Μερικά παραδείγματα διαφορετικών παραδόσεων στο μυστήριο της

βάπτισης έχουν ως εξής:

1) Στην παράδοση της Μικράς Ασίας, το παιδί βαπτιζόταν στις πρώτες 40 μέρες. Η νονά δεν άλλαζε, 

ήταν η ιδιά σε κάθε οικογένεια κα αυτό συνεχιζόταν από γενιά σε γενιά. Κατά την διάρκεια του 

μυστηρίου, οι γονείς δεν παραβρίσκονταν εκεί, ήταν στο σπίτι και περίμεναν από τα νεαρά παιδιά να 

μάθουν για το όνομα που επιλεγόταν από τους γονείς του πατέρα. Τα νεαρά παιδιά έτρεχαν με χαρά να 

το ανακοινώσουν και να πάρουν ένα μπαξίσι, το οποίο ήταν χρηματικό φιλοδώρημα ως ανταμοιβή. 

Μετά το μυστήριο και τη χαρά που επικρατούσε στην οικογένεια του βρέφους, γινόταν γλέντι για 3 

μέρες, στο οποίο έπαιρναν μέρος μονάχα γυναίκες. Σε αυτό το γλέντι γινόταν το ξελάδωμα του

παιδιού και ακολουθούσαν διάφορα έθιμα όπως το να ρίχνουν αυγά μες στο νερό. Αυτό το έκαναν 

γιατί πίστευαν πως έτσι οι μέρες του θα ήταν ατελείωτες, όπως το αυγό δεν έχει αρχή και τέλος. 

Επίσης, συνήθιζαν να ρίχνουν χρήματα, για να είναι το παιδί αγαπητό όπως αυτά.

2) Στη Ρόδο, από τα πολύ παλιά χρόνια, βάπτιζαν το παιδί στις πρώτες 15 μέρες, ενώ σε λίγες 

περιπτώσεις όταν ήταν 2-3 μηνών. Οι γιαγιάδες του παιδιού καλούσαν συγγενείς και φίλους, την 

Τετάρτη πριν την βάπτιση, κερνώντας τους ψωμί, προκειμένου να μοιραστούν την χαρά τους. Επίσης,

έτσι θα γινόταν το παιδί τυχερό.

3) Στο νησί της Λέσβου, η βάφτιση ήταν ένα πολύ ευχάριστο φαινόμενο, η οικογένεια γιόρταζε το 

βράδυ πριν την βάπτιση με ολονύχτιο γλέντι και φαγοπότι. Ο νονός του βρέφους μετά το μυστήριο, 

γέμιζε τη χούφτα του με νομίσματα και τα πέταγε στον αέρα, ώστε να τα πάρουν τα παιδιά που 

βρίσκονταν εκεί. Όλα αυτά λαμβάναν μέρος στον αύλειο χώρο της εκκλησίας.

Παρόλο που βλέπουμε διαφορετικά έθιμα και παραδόσεις, βλέπουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό, 

το ότι όλοι μοιράζονταν τη χαρά 

τους με όλους τους ανθρώπους της 

περιοχής. Τέτοιου είδους παραδόσεις όμως 

δυστυχώς συναντώνται πλέον σπάνια, και 

με το πέρασμα του χρόνου τείνουν 

να σβήσουν. Στο χέρι μας είναι να τις 

διατηρήσουμε και να τις εξελίξουμε!

Λ. Ι.