ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΙΛΙΑ

 

Αγαπητέ μου Κώστα,

   Ετοιμαζόμαστε να δημοσιεύσουμε μια σχολική εφημερίδα με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό και θέλω να μου πεις τη γνώμη σου. Μας το πρότεινε η φιλόλογός μας και μου άρεσε η ιδέα. Οι άλλοι δεν ξετρελάθηκαν, αλλά τους έπεισα να αφιερώσουν τον χρόνο τους και να βοηθήσουν. Άμα σου αρέσει, στείλε μου τις εντυπώσεις σου, θα βοηθήσει πολύ γιατί το έχεις ζήσει στο πετσί σου.

   Επίσης, δε σε αγνοώ, απλά έχω πολλά στο κεφάλι μου, όπως τα Αγγλικά, το γυμναστήριο, το τένις και δεν έχω χρόνο να σου απαντώ σε ό,τι στέλνεις. Παρόλα αυτά, ανυπομονώ για τις διακοπές του καλοκαιριού, θα είμαστε έξω όλη τη μέρα!

 Ο καλός σου φίλος

Ν.Τ.

Φιλία στη Σκόπελο

Φέτος το καλοκαίρι γνώρισα το πιο περιπετειώδες άτομο της ζωής μου.

Το καλοκαίρι πήγαμε με την οικογένεια μου διακοπές στις Σποράδες, πιο συγκεκριμένα στη Σκόπελο. Όταν φτάσαμε, είχα απογοητευτεί, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έκανα διακοπές στο συγκεκριμένο νησί και έτσι δε γνώριζα κανέναν, ούτε ήξερα πού να πάω, για να καταφέρω να γνωρίσω άτομα της ηλικίας και να περάσω τον χρόνο μου ευχάριστα τις δύο εβδομάδες που θα παρέμενα εκεί. Ο,τι και να λέει κανείς, το να περνάει κάποιος δύο εβδομάδες συναναστρεφόμενος μόνο τους γονείς του (και ειδικά στην περίοδο της εφηβείας) δεν είναι ωφέλιμο για καμία από τις δύο πλευρές. Αφού φτάσαμε στο κατάλυμα στο οποίο θα μέναμε, άρχισα και ένιωθα μικρές "σπίθες" (θα έλεγε κανείς) ανακούφισης , βλέποντας την θετική πλευρά, συνειδητοποιώντας πως ακόμη και χωρίς κάποιον στην ίδια ηλικία με εμένα, μπορούσα να ζήσω στο έπακρο την εμπειρία. Διότι θα μου ήταν πιο εύκολο να περιπλανηθώ στο νησί.

Έχοντας φτάσει στο νησί νωρίς το μεσημέρι, μας δόθηκε η ευκαιρία, αφού τακτοποιήσουμε ο,τι χρειαζόταν, να κατέβουμε σε μια από τις παραλίες για ένα απογευματινό μπάνιο. Η παραλία όπου αποφασίσαμε να πάμε ονομάζονταν "Μιλιά". Ήταν μια αντικειμενικά ωραία επιλογή, καθώς η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη και η άμμος επίσης, είχε όμως μεγάλα βράχια μέσα στη θάλασσα και αυτό μας εμπόδισε από το να βουτάμε όσο βαθιά θα θέλαμε. Κάποιες ώρες πέρασαν από τη στιγμή που φτάσαμε και αποφασίσαμε να πάμε σε κάποια ταβέρνα για ένα βραδινό γεύμα. Πριν γίνει αυτό όμως, ρώτησα τους γονείς μου αν μπορούσα να πάω για μια τελευταία βουτιά, κάτι το οποίο δε μου αρνήθηκαν.

Όταν μπήκα στο νερό και άρχισα να ανοίγομαι προς τα μέσα, σταμάτησα για λίγο για να θαυμάσω το υπέροχο θέαμα που βρίσκονταν μπροστά μου. Ενώ καθόμουν πάνω σε ένα από τα μεγάλα βράχια, νιώθω κάτι να με πλησιάζει, γύρισα απότομα αντικρίζοντας μια κοπέλα κοντά στα δεκαεφτά να έρχεται κοντά μου. Με χαιρέτησε και μου συστήθηκε. Είχα μείνει άναυδη, αλήθεια δεν περίμενα τίποτα τέτοιο και ειδικά την πρώτη μέρα που ήμουν εκεί. Συστήθηκα και εγώ με την σειρά μου και ύστερα εκείνη άρχισε να μου μιλάει για το νησί, παραξενεύτηκα που γνώριζε τόσα πολλά και αποφάσισα να τη ρωτήσω αν κατάγονταν από εκεί. Η Δέσποινα (αυτό ήταν το όνομά της) δεν το αρνήθηκε, εξηγώντας μου πως κάθε καλοκαίρι για όλη της τη ζωή ερχόταν ξανά και ξανά στη Σκόπελο λόγω της μητέρας, που δούλευε εκεί ως ξενοδόχος. Αφού δώσαμε κάποιες πληροφορίες η καθεμία για τον εαυτό της, της είπα πως ήρθε η ώρα να πηγαίνω, διότι με περίμεναν οι γονείς μου. Αυτή μου έδωσε μια αγκαλιά για καληνύχτα και μου είπε πως σίγουρα θα τα ξαναπούμε.

Το βράδυ κύλησε πολύ ομαλά. Το επόμενο πρωί, αφού μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συζητούσαμε σε ποια παραλία θα πηγαίναμε, εγώ φυσικά πρότεινα τη "Μιλιά", ενώ οι γονείς μου αρνήθηκαν λέγοντας πως θέλουν να εξερευνήσουν περισσότερο το νησί. Τελικά, αποφασίστηκε πως θα πηγαίναμε στον "Πάνορμο". Όταν φτάσαμε και αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας, μπήκα στη θάλασσα για μια βουτιά διακρίνοντας ένα γνώριμο πρόσωπο λίγο πιο μέσα. Πλησίασα, για να δω αν οι υποψίες μου ήταν σωστές, και είχα δίκιο! Ήταν πραγματικά εκείνη, η κοπέλα που γνώρισα το προηγούμενο βράδυ.

Από εκείνη την ημέρα και μετά βρισκόμασταν πρωί-βράδυ, και όχι μόνο στην παραλία. Μου έμαθε τα μυστικά του νησιού και μου έδειξε πόσο υπέροχα μπορεί κανείς να περάσει στις διακοπές του μπλέκοντας σε διάφορες περιπέτειες. Θα μπορούσα να πω πως γνωρίζω όλες τις "κρυψώνες" της Σκοπέλου απ’ έξω.

Χάρηκα πάρα πολύ, που φέτος γνώρισα τη Δέσποινα, που είναι πραγματικά μια υπέροχη κοπέλα. Η προσωπικότητά της είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Αποφασίσαμε να βρισκόμαστε συχνά, όχι μόνο στις διακοπές του καλοκαιριού, αφού ανακαλύψαμε πως μένουμε σε γειτονικές περιοχές. Είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’ αυτήν τη φίλη και θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω.

Χ. Κ.

                                                                            

                                                                

 Η Ιμ Τζου Κονγκ και οι φίλοι της

Ζούσε κάποτε σε μία Πολιτεία της Αμερικής, στο Σαν Φρανσίσκο, μία κοπέλα με το όνομα Ιμ Τζου Κονγκ. Η νεαρή αυτή βίωνε πολλές δυσκολίες τον τελευταίο καιρό, διότι η μητέρα της ήταν άρρωστη και ο πατέρας της είχε πεθάνει σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1999, όταν αυτή ήταν μόλις ενός έτους. Ήταν μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα - κάτι που πολλοί δεν εκτιμούσαν λόγω της εθνικότητας της. Καταγόταν από Κίνα.

Η Τζου Κόνγκ μεγάλωσε, έγινε 24 ετών, ζούσε κάτω από δύσκολες συνθήκες φροντίζοντας τη μητέρα και το μικρό της αδερφό. Δεν είχε ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό της, καθώς δούλευε σε τρεις δουλειές ταυτόχρονα, για να μαζέψει χρήματα και να επιβιώσουν η μητέρα, ο αδερφός της και η ίδια. Δεν ήταν όμως ικανοποιητικός ο μισθός της, κάτι που τη στεναχωρούσε γιατί ήξερε πως αυτό είχε να κάνει με το ότι έμοιαζε διαφορετική από τους συνηθισμένους ανθρώπους.

Ένα απρόσμενο γεγονός όμως έκανε τον κόσμο να θεωρήσει τη νεαρή Κινέζα, όπως έλεγαν, ως το πιο φιλάνθρωπο κορίτσι. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες της, πρόσφερε σε αστέγους, ορφανά παιδιά και φτωχούς φαγητό, πράγμα που εκτίμησαν πολλοί και την αγάπησαν. Είχε σχεδόν τρεις μέρες να φάει, μα έδινε ό,τι είχε στην οικογένειά της και σε ανθρώπους που ζούσαν κάτω από πιο δύσκολες συνθήκες.

Ώσπου μία μέρα ξύπνησε άρρωστη και πολύ αδύναμη αλλά νόμιζε πως αυτό δεν την εμπόδιζε να δουλέψει. Στον δρόμο για τη δουλειά της, καθώς περνούσε απέναντι, άναψε ξαφνικά κόκκινο για τους πεζούς. Η άτυχη Τζου Κόνγκ ήταν στη μέση του δρόμου, όταν άρχισαν τα μάτια της να θολώνουν από τον έντονο ήλιο. Δεν είδε το αμάξι και τραυματίστηκε  άσχημα. Αυτό το γεγονός έγινε θέμα στις ειδήσεις.

Η κοπέλα μεταφέρθηκε έγκαιρα στο νοσοκομείο. Μετά από λίγες μέρες, οι γιατροί είπαν πως, για να ζήσει, θα έπρεπε να κάνει μία εγχείρηση, που δεν μπορούσε να γίνει λόγω του οικονομικού της προβλήματος. Όμως την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο μαζεύτηκε πολύς κόσμος και της άφησε ένα χρηματικό ποσό. Ήταν οι άνθρωποι που είχε βοηθήσει στο παρελθόν, μένοντας νηστική. Εκείνοι ζήτησαν από τους γιατρούς να γίνει η εγχείρηση, όπως και έγινε.

Μετά από αυτό το συμβάν, η Ιμ Τζου Κόνγκ κατάφερε να αλλάξει τη σκέψη των ανθρώπων σχετικά με τη διαφορετικότητα που διακρίνανε σε αυτήν, όπως και και σε πολλά αλλά άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων. Ζούσε πλέον μια χαρούμενη ζωή, έχοντας στο πλευρό της πολλούς ανθρώπους.

E. Π. 

Δυνατή Σοφία    

      Πριν χρόνια γνώρισα μία σπουδαία γυναίκα την Σοφία. Ήταν όμορφη, ψηλή με καστανά μαλλιά και μάτια, ήταν αδύνατη και τα ρούχα που φορούσε έδειχναν πάνω της εκπληκτικά. Έμοιαζε με πριγκίπισσα. Φαινόταν να έχει μία ξένοιαστη ζωή, όμως όταν την γνώρισα και έμαθα τι κρυβόταν πίσω από αυτή την εντυπωσιακή εμφάνιση, όλα άλλαξαν.

      Με τη Σοφία γίναμε φίλοι, την συμπάθησα κατευθείαν και ο χαρακτήρας της είναι πολύ γοητευτικός. Κάθε φορά που την έβλεπα ή την άκουγα να μιλάει, έμενα έκπληκτος. Η ομορφιά της με μάγευε. Μία μέρα ξέσπασε στα κλάματα, την πήρα αγκαλιά και ρώτησα τι συνέβη. Στην αρχή δεν πήρα απάντηση έπειτα όμως μου είπε.

  Είδε έναν άντρα στον δρόμο να φωνάζει στη γυναίκα του, να την τραβάει από τα μαλλιά και να τη σέρνει σαν σκυλί κάτω. Της Σοφίας της ξέφυγε κατά λάθος πως και η μητέρα της δεχόταν κακοποίηση από τον άντρα της, όμως και η ίδια βρέθηκε πολλές φορές στην άτυχη θέση να φάει ξύλο από τον πατριό της. Έτσι, όταν είδε τη γυναίκα στον δρόμο, δεν άντεξε και ξέσπασε.

        Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ντροπή για τους άνδρες που φέρονται έτσι στις γυναίκες και ταυτόχρονα ήθελα να πάρω όλο τον πόνο που είχε νιώσει η Σοφία. Τη βοήθησα και της είπα να κάνει ψυχοθεραπεία. Προσπάθησα να την κάνω να καταλάβει πως δεν πρέπει να ντρέπεται εκείνη αλλά αυτός, της υποσχέθηκα πως δε θα την αφήσω ποτέ να πάθει κακό και την έκανα να νιώθει ασφάλεια.

         Σήμερα, κλείνουμε δέκα χρόνια παντρεμένοι με τη Σοφία και νιώθω περήφανος για αυτή, γιατί παρόλο που πέρασε δύσκολα στη ζωή της ως παιδί, κατάφερε να χαμογελάει. Είναι πολύ δυνατός άνθρωπος και μακάρι όλοι οι άνθρωποι να έχουν τόσο μεγάλη δύναμη. Τελικά, ποτέ δεν ξέρεις πόση στεναχώρια  μπορεί να κρύβεται πίσω από μία όμορφη  και ξένοιαστη εμφάνιση.

Γ. Ε.