ΠΟΝΤΟΣ

 

Από το 1916 κι εξής πολλοί Πόντιοι σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν, πέθαναν από την πείνα, εκτελέστηκαν και πολλοί άλλαξαν την πίστη τους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε σκοπό να εξαφανίσει τον ποντιακό ελληνισμό με οποιοδήποτε τρόπο όπως με απαγχονισμούς, με της πορείες θανάτου, δηλαδή με τη μεταφορά των Ποντίων από το ένα μέρος της αυτοκρατορίας στο άλλο με την ψεύτικη υπόσχεση αναζήτησης ενός καλύτερου τόπου. Στις πορείες αυτές πολλοί Πόντιοι πέθαναν από το κρύο, την πείνα, την δίψα, γιατί δεν είχαν τίποτα μαζί τους. Πολλοί από τους Πόντιους έφυγαν σε άλλες χώρες και γλύτωσαν, άλλοι έμειναν στον τόπο τους και πέθαναν εκεί, κάτι που λαχταρούσαν οι Πόντιοι της ξενιτιάς.

Τα ήθη και τα έθιμα έχουν μείνει ίδια έως και σήμερα όπως οι χοροί, τα φαγητά, η γλώσσα που λίγοι ξέρουν και το καμάρι πως είναι Πόντιοι. Αυτό που δεν το ζούσαν έτσι οι Πόντιοι που ήρθαν τότε, στους οποίους οι Έλληνες φέρονταν σαν σε ξένους. Τους έβριζαν, δεν τους έδιναν φαγητό, τους έδιναν βάλτους αντί για χωράφια, κάτι παλιόσπιτα για να μείνουν και το κυριότερο δεν τους ενθάρρυναν να μιλούν τη γλώσσα τους.

Πολλοί Πόντιοι που δεν ήθελαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Τούρκων έφευγαν στα βουνά και γίνονταν αντάρτες, ενώ άλλοι πήγαιναν να πολεμήσουν εναντίον της πατρίδας τους.

Ένα περιστατικό είναι με μια ποδοσφαιρική ομάδα η οποία κρεμάστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία λόγω της στολής που φορούσε, η οποία είχε ένα Π επάνω.

Αυτά και πλείστα άλλα γεγονότα όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχαστούν, αλλά όλοι αυτοί οι ήρωες πρέπει να τιμώνται από εμάς.

Ε.Κ.

 

Οι Έλληνες Πόντιοι ξενιτεύτηκαν και  τα μέρη τους λεηλατήθηκαν από τους Νεότουρκους το 1914-1923. Πέρασαν κακουχίες, βασανιστήρια, πείνα και οι περισσότεροι πέθαναν σαν σκυλιά. Κάποιοι άλλοι που κατάφεραν να ζήσουν έγιναν πρόσφυγες σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Όπου και να βρίσκονται δεν μπορούν να ξεχάσουν όλα όσα ζήσανε, γιατί από την μια μέρα στην άλλη χάσανε τα σπίτια τους και τα παιδιά τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν Πόντιοι.

Οι μάρτυρες του Πόντου μας διηγούνται τα πάθη τους μέσα από την μουσική και τα μοιρολόγια τους. Όλες οι κακουχίες έχουν τυπωθεί στις μνήμες τους και τα γεγονότα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Πέρασαν χρόνια από τότε που συνέβησαν όλα αυτά όμως δεν μπορεί να τα ξεχάσει κανείς από αυτούς που στερήθηκαν την πατρίδα τους, τις παραδόσεις τους και την διάλεκτό τους.

Σήμερα είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία τους χάρη στους παππούδες τους. Αυτοί τιμούν τους προγόνους τους με τις παλιές τους παραδόσεις, αν και πιο λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν να μιλάνε ποντιακά.

Μπορεί οι Έλληνες Πόντιοι να βασανιστήκαν εξαιτίας της καταγωγής τους, όμως δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι περήφανοι για την πατρίδα τους και τα έθιμά τους και δεν έκαναν ποτέ πίσω ούτε αρνήθηκαν την ταυτότητά τους.

Πρέπει τα σημερινά παιδιά είτε Πόντιοι είτε όχι να ευαισθητοποιηθούν και να νιώσουν περήφανοι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέθαναν σωματικά και ψυχικά.

 Α. Μ.